Ik was mantelzorger - Mieke Verblauw
Wanneer een naaste overlijdt, dan slaat dat vaak een groot gat in het leven van de mantelzorger. Die heeft niet alleen te maken met het verlies van zijn of haar naaste, maar van de een op de andere dag is de invulling van de dag of week helemaal anders. De voormalig mantelzorger hoeft niet meer intensief te zorgen of zorgen te maken om hun naaste. Mieke Verblauw verloor onlangs haar man Ad na een intensief zorgtraject. Mieke: “Ik deed het met liefde, maar het was ook erg zwaar. Beetje bij beetje gaat het beter. Ik heb me opgegeven voor de cursus Rouwbegeleiding. En ik kijk uit naar de vakantie in Griekenland. Daarna zie ik wel weer.”
Drie jaar geleden vierden Mieke samen met haar man vakantie in hun geliefde Griekenland. Op een plek waar ze al meer dan 22 jaar kwamen. Mieke: “Het is een heerlijk rustige plek, echt een boerengehucht, maar zo fijn. We leerden de eigenaren kennen en sommige van de vaste gasten. We leerden daar zelfs een echtpaar uit Den Helder kennen! Sterk toch…” Maar tijdens die laatste vakantie samen kreeg Ad een epileptische aanval. De aanval was zo erg dat hij in het ziekenhuis in Griekenland belandde. Daar kwam ook nog eens corona bovenop. Mieke: “Ik mocht een maandlang niet bij hem komen. Toen ik hem weer zag was hij sterk vermagerd, kon niet meer lopen, praten, had deliers en een lange baard. Hij is nooit meer de oude geworden.” Eenmaal thuis in Nederland blijkt dat Ad dementie heeft. Hij verblijft nog even in het ziekenhuis in Den Helder en mag na revalidatie terug naar huis. Waar Mieke de zorg overneemt.
Zwaar
Mieke: “Natuurlijk had ik thuiszorg en Geriant is hier langs geweest. Maar de meeste zorg kwam toch op mij aan. Het laatste half jaar was het wel het zwaarst. Ad kon niet meer zelfstandig naar de wc en kon niet goed aangeven wanneer hij naar de wc moest. Daardoor konden we niet lang weg. Voorheen wandelden we vaak of gingen we nog wel lunchen of ergens een drankje doen, maar ook dat kon niet meer.” Ook de onderbroken nachten waren zwaar voor Mieke. “Ik was allang blij als ik een keer een nacht kon doorslapen,” glimlacht Mieke.
Leestijd
5 minuten
Beslissing
Ad krijgt opnieuw een epileptische aanval waarbij hij beide heupen breekt. Mieke moet de beslissing nemen om hem te laten opereren of niet. Ernstig vervolgt Mieke: “In gesprek met de arts bleek dat bij een operatie de kans op ontstekingen groot zouden zijn. Hij zou niet meer kunnen revalideren, dat zou hij niet begrijpen. Ad zou daardoor bedlegerig worden. Niet opereren zou dus beter zijn. En hoewel ik dit heb besproken met de artsen, verpleegkundigen en familie, ik moest de beslissing nemen. Daar heb ik het nog steeds moeilijk mee.” Nadat Mieke het besluit om niet te opereren heeft genomen, verhuist Ad naar de Hospice in Schagen. Een paar dagen later overlijdt hij.
Cursus Rouwbegeleiding
Mieke heeft zich aangemeld voor de cursus Rouwbegeleiding bij het Mantelzorgcentrum. Mieke: “Ik hoop dat ik door deze cursus te volgen ook een beetje dat schuldgevoel kan kwijtraken. Het is niet alleen het schuldgevoel over die beslissing om niet te opereren, maar ook hoe ik soms uit mijn slof kon schieten of het ongeduld verloor richting Ad toen hij nog leefde. Ik kon dan wel eens schelden. Hij kon niet meer zo goed praten maar dan zei hij ‘nou nou nou…’.” Mieke glimlacht als ze daaraan denkt. “Hij was ook erg knuffelig,” gaat ze verder. “Dat vond ik ook heerlijk. Iedereen om mij heen zegt het ook, Mieke, we weten toch hoe je bent. Dat is niet meer dan menselijk. Maar daar zit ik dan de hele tijd aan te denken.”
Lieve mensen
Mieke is even stil en vervolgt dan: “Ik heb gelukkig veel lieve mensen om mij heen. Die nodigen mij uit om bij hen te komen eten of komen eten brengen, heel fijn. Ik sport ook weer, in een groepje. Zij weten van de situatie en leggen af en toe een hand op mijn schouder, ze denken aan me. Dat is genoeg om even verder te kunnen.”
Griekenland
In het voorjaar gaat Mieke na drie jaar terug naar de vaste stek in Griekenland. Dat wordt wel pittig, verwacht Mieke: “Het klinkt misschien heel gek, maar een week nadat mijn man was gecremeerd heb ik een ticket geboekt. Ik verblijf er tweeëneenhalve week. Als het niet bevalt, dan weet ik dat en anders ga ik volgend jaar weer heen. Hier liggen alle herinneringen, blije en verdrietige. Maar ik kan er ook weer onze vrienden ontmoeten, ook de mensen zien die hebben geholpen toen Ad ziek werd. Ik vind het best wel eng, maar tegelijkertijd wil ik het ook heel graag. Ik hoop dat ik er blij van word.”